Dâvûd-i Kayserî, Osmanlı Devleti’nin ilk müderrislerinden ve önemli düşünürlerinden biridir. 1260 yılı civarında doğduğu kabul edilir. Doğum yeri konusunda bazı eserlerde Karaman olarak belirtilse de, çoğu kaynak ve kendisinin de “er-Rûmî el-Kayserî” şeklinde kullandığı nisbesi Kayseri’de doğduğunu göstermektedir.

Dâvûd-i Kayserî, tahsil hayatına Kayseri’de başlamış ve dinî ile aklî ilimleri öğrenmiştir. Eğitimine derinlik kazandırmak amacıyla Mısır’a gitmiş ancak ne zaman gittiği, ne kadar kaldığı ve kimlerden ders aldığına dair kesin bilgi yoktur. Daha sonra İran’ın Sava şehrine geçerek Sadreddin Konevî’nin halifesi Kemâleddin Kâşânî’nin derslerine katılmıştır.

Orhan Gazi döneminde 1336 yılında İznik’te inşa edilen ilk Osmanlı medresesinin müderrisliğine Dâvûd-i Kayserî’yi 30 akçe maaşla atamıştır. Yaklaşık on beş yıl boyunca bu görevde kalan Dâvûd-i Kayserî, öğrenci yetiştirmiş ve çeşitli eserler kaleme almıştır. Hadis, fıkıh gibi dinî ilimlerin yanı sıra felsefe ve mantık gibi aklî ilimleri de öğretmiştir.

Dâvûd-i Kayserî, 1350 yılında İznik’te vefat etmiştir. Dâvûd-i Kayserî’nin türbesinin yanında bir anıt ağaç bulunmaktadır. Topkapı çınarı ve Dâvûd-i Kayserî çınarı olarak bilinmektedir. Dâvûd-i Kayserî’nin günümüzde izi kalmayan mezarının bu çınarın dibinde olmasından dolayı ağaca “Dâvûd-i Kayserî Çınarı” denilmektedir. Ayrıca çınarın Eşrefoğlu Rûmî’ye şahitlik yaptığıyla ilgili bir efsane bulunmaktadır.

Efsaneye göre, Eşrefoğlu Abdullah Rûmî hayvanlarını otlatmaya gönderirken hoşlanmadığı bir kadın komşusunun bir danası da bunlara katılır olmuş. Bir gün Eşrefoğlu, komşusuna “Dananı sürüme katma, sonra kurt yer” der. Komşusu buna aldırış etmez, gene danasını katar. Akşam olup da dönen sürünün içinde danasının gelmediğini görünce, derhal Eşrefoğlu’nun kapısına gidip danasını sorar. Eşrefoğlu da “Senin dananı kurt yedi” der. Kendisiyle alay edildiğini sanan kadın, Eşrefoğlu’nu kadıya şikayet eder. Duruşma sırasında da “Danayı kurt yedi” diye ifade veren Eşrefoğlu’na kadı şahidin var mı, diye sorar. Eşrefoğlu şahidi olduğunu söyleyerek kadıyı ulu bir çınarın altına götürür. Burada “İşte şahidim” diyerek, çınar ağacının bir dalından tutup duruşmaya götürmek isteyince kadı, Eşrefoğlu’nun doğru söylediğini kabul eder. Bu efsaneye konu olan çınarın büyük bir ihtimalle “Dâvûd-i Kayserî” çınarı olması gerekmektedir.